ارغوان (۱۳۹۳)

«ارغوان» شگفت‌انگیز است. جادویی است از جنس «سینما». رودخانه‌ای است جاری، در خشک‌زار ِ سینمای ایران. چرا؟ اصولاً نقد با همین «چرا» آغاز می‌شود: «ارغوان» قصه‌ای ساده دارد امّا روایت قصه‌اش از طریق فرم پیچیده جلوه می‌کند. در واقع اهمیت «ارغوان» در قصه‌ی عاشقانه‌اش نیست بلکه در چگونگی پیشبرد این عاشقانه است. روایت فیلم، استادانه و به دور از لکنت طراحی شده و همین نوع ِ روایت است که مخاطب را تا آخرین لحظه میخ‌کوب می‌کند و راه را برای لو رفتن داستان می‌بندد. اکثر صحنه‌ها کارکرد نمادین دارند امّا به‌ هیچ عنوان این کارکرد، آسیبی به روایت ِ روان ِ فیلم نمی‌زند؛ مانند نخستین صحنه فیلم که در شبی بارانی «فربد» میان ازدحام جمعیت ِ چَتر به دست، به سمت «آوا» می‌دود. این صحنه -که بار دیگر در پرده آخر فیلم تکرار می‌شود- نقطه عزیمت داستان است. صحنه‌ای است که «ارغوان» را به صدر می‌نشاند؛ «فربد» برای به «آوا» رسیدن باید از خاطرات گذر کند. خاطراتی که هر کدام در قالب تصویری پُشت چَتر پنهان شده است. به همین خاطر است که پس از این صحنه، خاطرات آغاز می‌شود. در پرده آخر هم که خاطرات به بازیابی رسیده است، همین صحنه تکرار می‌شود و فیلم را به نقطه اوج می‌رساند. خاطرات در فیلم «ارغوان»، تکه‌های یک پازل نیستند که کنار هم قرار گرفتن ِ آن‌ها، مضمون فیلم را نمایان کند بلکه خاطرات بهانه‌ای است که مخاطب را به درکی درستی از رشد ِ «فربد» و «آوا» ...