ارغوان (1393)

5 از 10

شقایق فراهانی افتضاح بازی می کنه.

ارغوان دوست داشتنی،فیلم دلچسب پاییز پارسال، همچنان جذاب و درجه یک، حتی در همین نسخه نمایش خانگی..

یکی از زیباترین فیلم های پارسال اصلا هم کش دار نبود قسمت هایی که مال سال 54 بود خیلی دوست داشتم فقط اشتباهش درباره ام اس تو ذوق میزد بنظرم این فیلم آنطور که حقش بود دیده نشد

من اخر نفهمیدم مهتاب کرامتی کی بود!!!!!!!!!!! ارغوان بود؟؟!!!!!!!!!!!!!۱

من نمي فهمم اين فيلم يا فيلمهايي مثل مردن به وقت شهريور سازندگانش انقدر بي شعور و نادان هستند كه فكر نمي كنن چنين صحنه هايي در ذهن اين بيماران كه ام اس دارن مي مامند و باعث بدتر شدن حالشون ميشه يعني چي مه به جاي اميد بخشي اميدشون رو نا اميد مي كنيد مامان من ٣٢ سال هست كه ام اس دارد و ام اس به هيچ عنوان باعث فوت نمي شه و خيلي ها رو ديدم كه خوب شدن چقدر خوب بود كه در باره اين بيماري بيشتر اميد مي دادين نه اينكه نا اميد كنيد واقعاً براي سينما گراني كه انقدر ابلهانه فيل مي سازند متاسفم

فقط مي تونم بگم خدا اعنت كنه سازندگان اين فيلم رو كه با احساسات يه خانواده ي ام اسي بازي كردن همين

دوستان حرفى دارم كه اميدوارم بتوانم جدى تر از يك نظر پيگيرى كنم و اميدوارم با من هم عقيده باشيد از ضعف بازى و فيلم و ... حرفى نمى زنم اما از نا آگاهىِ اين همه آدم كه مثلا هنرمندند شكايت دارم كه حتى يك نفرم نمى دانست اين بيمارى ارثى نيست و هيچ تاثيرى در طول عمر بيماران ندارد امثال اين مسىءوليت ها و اين بى عاطفه ها كم نيستند از جمله فيلم طلا و مس اى كاش اين بى وجدان ها بدانند با ١ كلمه ى ام اس يا سرطان يا تومور يا ناراحتى قلبى چه ترس و چه نا اميديى در دل اين بيماران و خانواده هايشان از جمله من مى اندازند و از همه بيشتر اين نا آگاهى احمقانه كه حتى زحمت مطالعه درباره ى اين بيماري را نكشيدند امثال من را خشمگين مى كند اين كينه فقط و فقط با تغيير ١ كلمه به جاى نام هر بيماريى كلمه ى بيمارى سخت يا ناشناخته قابل جلوگيرى بود متاسفم براى فيلمى كه با ٣ نويسنده به جاى موفقيت و كمال رو به نفرت امثال من ها و تاسف از بى سوادى هنرمندان شتافت

فیلم به لحاظ جلوه های بصری و فیلمبرداری و کارگردانی خوب بود اما چه سود که فیلمنامه نداشت

فقط چند تصویر کارت پستالی خوب داشت حتی فضای کلاسیکشم کامل و جذاب نبود بازی بازیگرا هم خوب بود اما داستانش بی محتوا و بی کشش بود

یک فیلم ضعیف و بی داستان.

فیلمی شاعرانه و با سلیقه که اصلا به ذوق نمی زند قاب بندی های منظم و ریتمی که با ظرافت خاصی در خدمت موسیقی ست بیشتر به چشم میاید تا قصه ارغوان اما مدتها جای یک فیلم یکدست و شسته و رفته در سینما ایران خالی بود بجز گاف هایی در پایان بندی یک اثر لذت بخش بود..

واقعا فیلم بی خود و کسل کننده ای بود تمومی هم نداشت الکی کش داده بودنش حیف وقت و پول

دوست نداشتمش. میتونست کوتاهتر باشه

خیلی بی مزه بود

من از بانو معتمد آریا در عجبم که با حمایت صمیمانه اش از این فیلم مارو گمراه کرد و راهی دیدن فیلمی بسیار ضعیف کرد ، لطفا رفاقت رو با نقد صحیح مخلوط نکنید ، انتظار ما از شما ورای این هاست .

یک فیلم با تصاویر خوب، موسیقی خوب، اما بازی های ضعیف، داستان بی کشش، بی مایه. کم جون. دوستش نداشتم.

به قول رابرت مک کی توی کتاب (داستان): خلاء یک داستان زیبا برای یک فیلم سینمایی, با هیچ چیز دیگه ای پر نشده و نمیشه, زیاد تلاش نکنید! برای دوست داران سینما که شاید بعضی هاشون به صورت تخصصی نسبت به این مسائل نظر نمیدن عیبی محسوب نمیشه که نظر درست یا غلطی بدم اما به شخصه برای منتقدین به ظاهر بزرگمون متأسفم که هنوز نتونستن درک کنن که فرم و محتوا, توی هنر سینما از همدیگه قابل تفکیک نیست. برای چی باید ارزش یک ضد داستان رو با امتیاز قائل شدن به این که فیلم میزانسن خوبی داشته یا هر چیز دیگه ای ببرید بالا. الته که دلیل این مسائل رو خیلی هاهم خوب میدونن که به علت یک مقدار سیاسی بودن داستان نمیتونن بیانش کنن. وقتی گفته میشه سینما یک هنر ترکیبیه یعنی تمام عناصر اون در کنار همدیگه و در ترکیب با هم ارزش پیدا میکنن, اگر این فیلم دیالوگ های زیبایی داشت, به فیلمنامه نویسش پیشنهاد میکنم نوشتن رُمان رو انتخاب بکنه و به همین شکل تا به آخر... آش رشته ای که فقط لوبیاش پخته باشه به درد خوردن نمیخوره

این فیلم رو اگر در گروه هنر و تجربه اکران میکردن هم میزان رضایت عمومی ازش بالا میرفت هم مخاطبین بیشتری پیدا می کرد. متاسفانه این طوری خیلیها فیلم رو پس می زنن.

فیلمی که تلاشش برای خاص بودن به کسل و عصبی کردن بیننده منجر شد.صداگذاری خاص و شنیده شدن ضربات برف پاککن همزمان با دیالوگ دو بازیگر و سایر افکت های صدا به کنار.اما داستان و فیلمنامه صفر...انگار تمام فیلم اوهام بود.در یک کلام فالش...

خیلی فیلم ضعیفی بود. بله، از نظر تصویر و فرم خوب بود ولی فیلم به فیلمنامه احتیاج داره، به داستان، به کنش... این فیلم یه داستان نخ نما و کهنه داشت. خیلی کهنه و بی کشش

فرم زیبا و متفاوت، مثل همیشه! محتوا اما می تونست بهتر باشه. امیدوارم فیلم بعدیشون قوی تر باشه. من کاراشونو می پسندم، توی سینمای ایران قابل توجه اند!

نمیدونم کارگردانای ما کی میخوان یاد بگیرن بازیگرانشون رو به لحاظ سنّی درست انتخاب کنند؟؟؟ واقعاً شقایق فراهانیِ 40 و چند ساله چه سنخیتی با آقای مرتضی اسماعیل کاشی داشت؟؟؟ اون آقا نهایتاً 30 سالش بود. واقعاً این انتخابهای سنی غلط باعث میشن مخاطب ارتباط حسی لازم رو با کاراکترهای فیلم برقرار نکنه و نتونه فیلمو باور کنه.

به نظر من آزاده صمدی برخلاف خانم بوبانی بسیار بد لهجه ارمنی رو تقلید کرد. اصلاً توانایی بازی نداره خانم صمدی. اگه بازیگر دیگه ای میذاشتن خیلی بهتر میشد. مهدی احمدی هم همیشه سرده. همیشه فرم بازیش تو شبهای روشن رو داره. مهتاب کرامتی بهترین بازیگر فیلم بود که اونم نقشش خیلی کوتاه بود و فقط از زیباییش واسه تبلیغات استفاده شده. در کل دوست نداشتم این فیلمو. با شقایق موافقم، باید میذاشتنش تو هنر و تجربه.

فیلم در یک کلام ضعیف بود . با اینکه دو روز میشه این فیلم رو دیدم ولی هیچی ازش یادم نمیاد . اصلا ذهن من رو درگیر نکرد .بازی ها ضعیف و به قول آقای مسعود فراستی دیالوگ ها رادیویی بود . بازی مرتضي اسماعيل کاشي که قصد داشت ادای فروتن را دربیاره واقعا ضعیف و خسته کننده بود . این فیلم باید در گروه هنر و تجربه اکران می شد .

از نظر فرمیک فیلم خوبی بود ولی محتوای چندانی نداشت. طولش هم باید کم می شد.

وقتم هدر شد:( خیلی کشدار بود فیلمش. باید میذاشتن توی گروه هنر وتجربه

فیلم غم انگیز کسالت بار همش بارونی بود یه قطعه شاد موزیک توش نبود ودرکل شبیه تیاتر بود اکثرا از وسط فیلم سالنو ترک کردن منم همینطور

بدترین فیلمی بود که تابحال دیدم

اصلا نتونستم با این فیلم ارتباط برقرار کنم. داستانی کلیشه ای، بازی های بسیار ضعیف و ریتم کندی که همه رو خسته کرده بود:(

بینظییییییییییییر.... بهترین فیلمی که تا بحال دیدم البته به درد مردم عام پسند نمیخوره!

به نظر من فیلم ارغوان فیلم خوبی بود که می توانست بهتر هم باشد . کارگردانانی که سعی میکردند به نسبت فیلمهای گذشته شان از فرم کمی فاصله گرفته به داستان بپردازند . اما به نظر میرسد چرخشهای بی هدف دوربین مخصوصا در سکانس گفتگوی مرد و زن در ماشین زاید باشد چرا که هیچ مفهوم بصری مشخصی را به صورت نماد یا روانشناسانه به فیلم اضافه نمیکند . بازیها کنترل شده و خوب بود و ریتم درخوری برای پیام عاشقانه خود داشت . کاش کمی قصه فرعی داشت و یا اتفاقات بیشتری در فیلم میافتاد تا مخاطبان را بیشتر درگیر میکرد

فیلم درباره عشق و موسیقی است که این دو کارگردان عالی ان را به تصویر کشیده اند .فیلمرداری و نور پردازی حرف اصلی را میزنند .فرم در این خیلی مهم است .قصه هم می گوید ولی بیشتر قشر فرهنگی و کسانی با سینما اصیل اروپا اشنایی دارند از فیلم خوششان می اید. فیلم اصلا روشنفکرانه نیست . ریتم ارامی دارد که لازم است .فیلمی حادثه ای یا اجتماعی نیست که ریتم تندی داشته باشد .فضای فیلم شاعرانه و ارام بخش است و حالتان را خوب می کند

واقعا ار نقد فیلم آقای جلالی فخر خیلی خوشم اومد . کسانی که از این مدل فیلم ها خوششان نمی یادمی تونن این فیلم رو نرن و اصلا هم نظر های الکی ندهند

یک تئاتر سطحی در مدیوم فیلم که اصلا جا نیفتاده و با بازی های مصنوعی و گریم های مسخره با روایتی جم تی وی گونه و عبث که با دیالوگهای ضایع شکسپیری اصلا فیلم خوبی نبود!

بین تمام فیلمهایی که دیدم ضعیف ترین فیلم نامه را داشت

وقتی دغدغه شما میشه تابلو نقاشی و عکاسی بعد اون دغدغه رو میخوای بیاری تو سینما باید یه داستان قوی هم همراهش کنی ارغوان یک قصه فوق العاده ضعیف داره اما پر است از قاب بندی های زیبا و میزانسن های رویایی اما وقتی قصه نداشته باشی فیلم سینمایی هم به وجود نمیاد

ایده و طرح فیلم خیلی خوب بود، اما فیلمنامه هم طولانی به نظر می رسید و هم ریتم کندی تو ساخت و کارگردانی داشت. طراحی نسبتا خوب صحنه و لباس، فیلمبرداری خوب... نکته دوست داشتنی فیلم بکار بردن اصوات و صدای اتفاقات مختلف پس نریشن های فیلم بود. سکانس های خوب گذر زمان برای پدری تنها که خلاصه وار با بکارگیری همین اصوات گذر انقلاب و جنگ و تغییرات جامعه رو بازگو می کرد. ضعف فیلم بازی ضعیف آقای کاشی بود. مخصوصا سکانس های پیری... سازندگان فیلم شبانه روز دقت بیشتری به خرج داده بودن اما از نشونه های اصلی یه فیلم خوب حفظ ریتم تو تمام روند فیلمه. در کل متوسط!

افتضاح

فیلمنامه ی ضعیفی داشت و کاراکترها باورپذیر نداشتن. از ضعیف ترین فیلم های جشنواره.

هر قدر هم مصنوعی و ادایی و خشک، اما واقعا همه کارهای این دونفر دلپذیر هستن و توی کلاس سینمای ایران،متفاوت.حالا چه ایرادی داره الهام بگیرن از وونگ کار وای؟ ولو این که جواب هم نده. تجربه های متفاوت رو باید ارج نهاد آقا ارج !

داغون