"در میان ستارگان" نهمین فیلم کریستوفر نولان است که مانند فیلم های قبلی او (و کمی هم بیشتر!) در حال و هوایی علمی تخیلی با درون مایه ای فلسفی غلت میخورد.
جدیدترین ساخته نولان سرشار از مفهوم است و این مفاهیم وقتی با فضای جدید و جذاب و هیجانات جاری در فیلم گره میخورد تاثیر لذت بخش و ماندگاری بر مخاطب می گذارد. در میان این مفاهیم تامل برانگیز و مهم (که حتی لیست کردن آنها نیز ستودنی و دشوار است چه رسد به تصویر کشیدنشان آن هم با این ظرافت و هنرمندی) بیش از همه چیز تقابل های معناداری دیده می شود که تعلیق های اصلی فیلمنامه را تشکیل می دهد. تقابل هایی نظیر مادیت و معنویت(که در کل اثر به صورت ویژه و گسترده حس می شود) عشق و عقل(در سکانس انتخاب سیاره به وضوح شاهدش هستیم) عام و خاص (دیالوگ های پینگ پنگی اشخاص بر سر نجات بشر یا دیدار خانواده) مطلق بودن و نسبی بودن (به طور ویژه در بخش فرود روی سیاره میلر!) و مهم ترین تقابل که می توان نام تضاد را هم روی آن گذاشت تقابل مرگ و زندگی که تقریبا اساس تمام انفعالات فیلم است. و نکته رضایت بخش این که نولان با هوشمندی تقریبا در هیچ یک از این موارد جهت گیری نمی کند، رای به پیروزی هیچ یک نمی دهد و انتخاب را به عهده خود مخاطب می گذارد(کمتر از این هم از نولان انتظار نمی رود!)
در مورد محتوای پرمغز فیلم می توان بیشتر گفت. به عنوان مثال در سکانس خوش ساخت و استثنایی سیاره میلر به نحوی سمبلیک به ارزشمندی زمان و لحظات زندگی پی می بریم. در سکانس جدال حیوانی و وحشیانه کوپر و دکتر مان در سیاره ی مان مفهوم غریزه بقا را با تمام وجود درک می کنیم و البته ذبح شدن انسانیت به بهانه زنده ماندن را(دروغ و در ادامه ناجوانمردی غیر قابل انتظار دکتر مان) در لحظه لحظه ...ادامه مطلب
سکانس غم انگیز «در میان ...
