پوسته (۱۳۸۷)

شیر گاو تا همین یکی دو دهه پیش در بطری های ساده ای عرضه می شد که تصویر رویش سر گاوی به شکل انتزاعی و گرافیکی حک شده بود و زیر آن نوشته شده بود: شرکت سهامی صنایع شیر ایران.امروز به سرعت این بطری و آن طرح به نوستالژی هزاران و چه بسا میلیون ها ایرانی تبدیل شده و نشانه ای است از روزگاری سپری شده. طبعا دیدن یک بطری شیر در فیلم «پوسته» ساخته مصطفی آل احمد،ناخودآگاه مسئله زمان از دست رفته را پیش می کشد.از طرف دیگر با توجه به گفته های سازنده اش اینجا و آنجا که مدعی است فیلمی مدرن و تجربه گرا ساخته (آیا واقعا ساخته؟) با سر و شکل و ظاهرش که سعی شده تا در محیط هایی بگذرد که چندان بیننده، درگیر مکان و زمان مشخصی در آن نشود و به جایش درگیر ایده‏های بصری و تجربه های فرمی فیلمساز و درونیات  کاراکترها شود و به آنها نظر بیفکند .در گذر از سال‌های سینما، فیلم‏هایی ساخته شده‌اند که در آنها زمان و مکان نامشخص است.این رویکرد غالبا دلایل متعددی داشته.گاه مسئله ممیزی و نوع قوانین و محدویت های کشورها،مسبب گرایش فیلمسازان به کشاندن کاراکترها در ناکجاآباد ها بوده و با این روش ،بدون دردسر داستان را تعریف  کرده‌اند .دلیل دیگر این است که گاه موضوعی دستمایه کار و جهان بینی فیلمسازان بوده که به طور کلی درباره بشریت و انسانیت  است  و نوک پیکان  به سرشت آدم نشانه رفته، نه ملیت و محدوده جغرافیایی خاص. فیلم پوسته به نظر خواسته به شیوه دوم کار کند، با تمی درباره رهایی .داستانی درباره تقدیر آدمی و درباره مرگ .اینکه اگر زمان مرگ آدمی فرا برسد،چه در زندان  محبوس باشد و چه در آسمان رها،چه در اسارت باشد یا در آزادی کامل، تیر مرگ بر قلب آدمی فرو می رود. برگردم به مسئله بطری شیر و مدرن بودن فیلم!  پوسته نه مدرن است و نه ...