پرویز (۱۳۹۱)

حساسیت اخیر جوانان دهه شصتی در ایران، به  شخصیت کارتونی «پدرِ پسرِ شجاع» می­تواند شروع تاملی فلسفی باشد.  ظاهرا هویت «پدرِ پسرِ شجاع» را باید در «پسرِ شجاع» جست و جو کرد، اما مسئله اینجاست که حتی «پسرِ شجاع» بودن نیز یک هویت توپر و منسجم به حساب نمی آید و در تمایز با پسرهای غیر شجاع تعریف شده است. غم انگیز تر آنکه هر کسی دیگری می تواند «پسرِ شجاع» باشد و این امر فردیت کسی را که با این نام بازنمایی شده است را با هجمه روبرو می کند. این همان خشونت امر نمادین است. امرنمادین شما را فروکاست می دهد و در حالی که شما رویای تکین بودن و منحصربفرد بودن را می پرورانید در لحظاتی به سختی فقدان این آرزو را به شما گوشزد میکند.  «پرویز» کیست؟ این پرسشی است که در سرتاسر فیلم پرویز شناور است. پرسشی که در کنار او ما را نیز آزار می­دهد. ما شاهد جدال هویت خواهی پرویز در تقابل با امر نمادین هستیم. امر نمادین آن ساختار بیرون از ماست که قرار است در آن خویشتن خود را بازنمایی کنیم اما نه تنها ابزاری در دست ما نمی شود که این مهم را به انجام برسانیم بلکه به شکلی خزنده ما را از خویش بیگانه می کند و از ما سوژه ای منقسم و خط خورده می­سازد. ما در جواب پرسش «من چه کسی هستم»، باید به واژه ها و نمادهای فرهنگی و اجتماعی متوسل شویم و به عبارت بهتر به جای تقرب به خویش، در خلال این نمادها از خود بیگانه و دور شویم. دست آخر این که این نمادها متعلق به ما نیستند نیز به شدت آزاردهنده است: وقتی می­خواهم خودم را بشناسم و بشناسانم، به محض آن که می گویم «من» می دانم که بی شمار افراد دیگری نیز برای اشاره ...