ملکه (۱۳۹۰)

شاید سخت ترین نقدی که در این چند وقت نوشتم را در نوشتار ملکه داشتم.به حق که نمیدانستم از کجا و چه بخش شروع کنم.فیلم انقدر خوب ظاهر شده بود که اجازه ی فکر کردن را نمیداد اما ملکه بیانگر یک اتفاق مردانه است.مردانه ی خشنی که زیر پوستش چیزی نیست جز عشق.ملکه خشن نیست و نمیخواهد خشن باشد بلکه نرم و نازک است.سیاوش دیده بان است.کسی که در جاهایی مشخص میایستد و به جبهه ی خود مختصات اتش میدهد.فیلم یک بحران بزرگ دارد.شهر تاب مقاومت ندارد و نیرو های ایران از نبود مهمات رنج میبرند.کارگردان انچنان خوب فقدان نبود مهمات و اسلحه را به نمایش در اورده که به دنبال خمپاره و موشک از مهمات عمل نکرده ی عراقی ها در دریا و گل و لای استفاده میکنند،ان ها را بازسازی کرده و دوباره استفاده میکنند.نبود مهمات در همان ابتدای فیلم ذهن بیننده را به چگونگی ترفیع موضوع سوق میدهد و اولین چالش فیلم به خوبی پرداخته میشود.چالشی که تا اخرین لحظه دغدغه ی بیننده میشود.اما چیزی که انتظار دارید اتفاق نمیفتد.نه از سمت ایران گردان ها تامین میشوند نه امداد غیبی. سیاوش شخصیتی سرخورده دارد.کسی که مجال ثابت کردن نداشته و علاقه مندیش شده دنبال کردن زنبور ها.سیاوش هنوز سنگ نشده.احساسات دارد.در جنگ با صدای خمپاره و اتش بازی های دشمن انچنان عاشقانه زنبور ها را دنبال میکند که گویی جنگ تمام شده و همه چیز خوب است.سیاوش عاشق است و هنوز درگیر کشت و کشتار نشده . حتی این مسئله را در برخورد با نیرو های عراقی که جان تک تک همرزمانش را گرفته اند میتوان دید.از طرفی نمیتوان گفت از اسکیزوفرنی رنج میبرد.صحبت کردن و تعامل سیاوش با شهید ی که از از بدن مطحرش تنها چند اسکلت بر جای مانده دلیلی بر وجود اسکیزو فرنی ندارد.سیاوش با من او صحبت میکند.سیاوش ...