ماجان

رحمان سیفی‌آزاد در فیلم اولش تلاش کرده است قصه ای را در قالب ملودرام، بی‌لکنت و روان بگوید. تاحدودی هم موفق می شود که فیلم آبرومندی بسازد. اما فیلم کم‌جان است. موقعیت‌ها و بازی‌ها و شخصیت‌ها به بار ننشسته‌اند. خامند، هنوز جای کار دارند. موسیقی گاهی اذیت می کند و بعضی جاها زائد است. فیلم خیلی موفق نمی شود حس آدم را برانگیزد؛ چیزی که لازمه یک‌ملودرام موفق است. بازی فرهاد اصلانی در نقش یک پدر عصبانی دارد تکراری می شود و شاید این نکته نیاز به توجه داشته باشد.

بزرگترین مشکل ماجان ساخته رحمان سیفی، این است که سی سال دیر ساخته شده است، این بدترین اتفاقی است که می تواند برای یک فیلم بیفتد یعتی بدون هیچ تاخیری در اولین نمایش جشنواره ای اش کهنه به نظر برسد. به سی سال قبل برگردیم فکر کنیم در میانه دهه شصت در جشنواره پنجم یا ششم فیلم فجر آن را تماشا کرده ایم، آنوقت می شد آن را کاری متوسط ارزیابی کرد که لطمه اصلی را از ضعف منطق فیلمنامه اش خورده است.

نوع نگاه حاكم بر قصه و شخصيت‌ها به گونه‌اي تخت و يك جانبه است. در واقع خط‌كشي سياه و سفيد بين خوب‌ها و بدها كه از ابتدا جزيي از جهان‌بيني فيلمنامه و فيلم بوده باعث شده تكليف همه‌چيز از پيش مشخص باشد. نقطه ضعف ديگر فيلم سرگرداني در انتخاب لحن و بيان و حتي زاويه ديد است. فيلم در مقاطعي با ترسيم جهان پيراموني از زاويه نگاه پسربچه معلول، نويد تبديل شدن به اثري متفاوت و جذاب را مي‌دهد اما در ادامه با بازگشت به همان ملودرام‌هاي احساسات‌برانگيز و خط كشي شده تبديل به فيلمي قابل پيش‌بيني مي‌شود كه نمي‌تواند عمقي پيدا كند.