جزیره سگ ها | Isle of Dogs

«جزیره سگ ‎ها» قصه‎ جذابی ندارد، و بدتر از آن، پس از فیلم «دارجلینگ محدود است» بیشترین نمونه ‎های فخر فروشی کارگردانش را دارد. این فیلم واقعا من را عصبانی کرد، و تنها چیزی که باعث آرامش من هنگام تماشای فیلم شد این بود که به آرامی به خود می ‎گفتم سگ‎ ها واقعا خیلی سرگرم‎ کننده ‎اند. ظاهر سگ های بازیگر در جزیره سگ ها بهترین ویژگی این فیلم است. در عین حال تحمل ضخم ها و پشم های آسیب دیده ی سگ ها که توسط انیماتور های اندرسون طراحی شده اند بسیار سخت است، مخصوصا اگر عاشق سگ ها باشید. مانند همیشه تصویرسازی بهترین قسمت فیلم های اندرسون است. جزیره سگ ها تصویر بسیار زشت و بی رنگی نسبت به اثر قبلی اندرسون دارد.

این سگ ها در نمایش خانه ی «اندرسون» کار آسانی در پیش ندارند. اگر این ادای دین به انیمه های ژاپنی مصنوعی باشد، محبت ‎آمیز و عمیق هم هست. دقیق‎تر بگوییم، در جهان موازی اندرسونی چه می‎بینیم: ژاپنی کهن و جدید، حقیقی و غیر واقعی، اشباع از الهامات و ابداع شده از نو، مانند شهر «نیویورک» با نمای آجری در «تننباموس رویال». وقتی سر و کله ی مسائل سیاسی در کارهای اندرسون پیدا می شود، می توان دریافت که شرایط خوبی در جهان حکمفرما نیست. او ذره ای امید برای آینده را در فداکاری، وفاداری، دوستی و شرافت در برابر نیت های خبیث پیدا می کند. سگ ها تمام ایده ی اندرسون را ارائه می دهند و دلیل اینکه با آنها با عشق بیشتری نسبت به کاراکتر های آثار قبلی اندرسون برخورد می شود؛ همین است.